Met welke lens kijk je?
Op welke manier kijk ik naar het leven?
Op welke manier kijk ik naar mezelf?
Ik stel me dagelijks deze vragen.
En de grote -waarom-vraag.
En soms weet ik -voel ik het antwoord.
En soms helemaal niet.
En dat is helemaal oké.
Je bent hier voor jezelf- je eigen groei, en tegelijk voor anderen, en hun groei.
Je kan ze eigenlijk niet los van elkaar zien.
Want ik ben jij en jij bent ik.
Maar als je jezelf niet als aparte energie kan onderscheiden, dan meng je te snel op manieren die je weerhouden jezelf te zijn.
Het is de vermenging toelaten door te vertrouwen dat jij op zichzelf bestaat en niet zomaar oplost.
Het is de kern - die je als leegte kan ervaren als plots alles stil wordt - maar voelt dat het bestaat.
In jij en de ander zitten zoveel lenzen - perspectieven.
Welke vragen, frustraties, (ont-)hechtingen, afhankelijkheden, groei, liefde, expressie, expansie... komen naar boven bij de vraag voor wat en met wie je hier bent?
Ik stel me deze vragen in een rouwproces.
Want voor een ander leven, dan leef je niet hier met jezelf. En voor jezelf leven, dan leef je niet hier met anderen en dus jezelf.
Het is de samenkomst van alles.
Het vertrouwen dat er redenen zijn waarom dingen eindigen. Al zien we die redenen soms helemaal niet.
En zijn die gewoon scherp pijnlijk.
En eindigen zit in zoveel. Dagelijks
Sommige eindes voelen gewoon soms als een echt einde.
Waar is dat nieuwe begin?
Wil je wel dat nieuwe begin?
Neem ruimte voor wat je voelt.
Neem ruimte om te erkennen wat er is.
Geef ruimte aan je meest lelijke gedachte- de meest lelijke vorm in jezelf. Geef het ruimte zodat ook jouw schoonste vorm zich kan laten zien.
J.
