Als people pleaser was ik niet te vertrouwen

Als people pleaser was ik niet te vertrouwen. Niet voor anderen — en ook niet voor mezelf.
Want mensen wisten nooit of ik iets deed omdat ik het echt wílde, of omdat ik het deed voor hen.
Omdat ik goed wou doen, niemand wou teleurstellen.

Als people pleaser verstopte ik mijn creaties. Ik verstopte mezelf. Mensen hadden geen idee wat er in mij leefde. Wat ik voelde, wat ik dacht, wat ik eigenlijk verlangde. Want: Hoe kan je zeggen wat je wil, als je jezelf dat al zó lang niet meer hebt afgevraagd?

Ik zat daar lang in vast, zonder het te beseffen. Tot ik merkte dat wat ik in mijn atelier maakte — wild, expressief, eerlijk — in schril contrast stond met de rest van mijn leven. Daar liet ik niets van mezelf zien. Ik verstopte het. Uit angst en zelftwijfel.

In mijn atelier — daar voelde ik even iets. Maar zodra ik dieper reikte, kwam ik in verdriet, onrust, pijn.
En alcohol hielp me even vergeten. Dacht ik. Ik wilde niet voelen. Maar dat maakte het alleen maar erger. Ik raakte steeds verder verwijderd van mezelf.

Want niemand had ooit aan mij gevraagd: “Hoe voel je je? of Wat wil jíj?”
Waarom zou ik dat dan aan mezelf vragen?

Ik voelde me niet belangrijk. Mijn verdriet kreeg geen plek en ik het gaf het geen ruimte. Tot er iets gebeurde waardoor ik niet meer kon wegkijken. En dát is waar mijn reis begon. Het moment waarop je het niet meer kan wegduwen — is het moment waarop je kan thuiskomen bij jezelf.

Als je je nu dus op een punt voelt staan dat je wel weet dat er iets moet gebeuren, maar dat je op één of andere manier het gevoel hebt dat het niet gaat — dat het niet het moment is — weet dan dat als jij het moment niet creëert — het moment naar je toe zal komen. Niet om je te pesten, maar om je te helpen. Al voelt zo’n momentum verschrikkelijk aan.

Je kan al proactief kiezen voor jezelf, maar wie doet dat nu? Wie kiest nu voor pijn?

Onbewust kies je voor pijn, omdat je het steeds opnieuw wegduwt. Je drukt je gevoel weg — waardoor die niet kan gevoeld worden en zich op een andere manier probeert te manifesteren. Via jouw lichaam, via je omgeving, via…

Als je voldoende beseft dat je eigenlijk méér wil voor jezelf. Als je ziet dat er méér is voor jou! Als de pijn zo dringend wordt, dat je er niet meer naast kan kijken, kan je niet anders dan in actie schieten.

Máár om dan werkelijk in actie te komen — moet je natuurlijk ook weten wat je wil.

Ik neem je even mee naar een momentum in 2020 op mijn zolder. Ik kreeg de vraag van een beeldschone man welke film ik wou kijken. Ik stond er wat verstijfd te wezen, niet wetende welke film ik eigenlijk wou. Na de zoveelste film, de zoveelste trailer, deed hij twee voorstellen, waarop ik zei: dat zijn beide vrouwenfilms. Kies iets wat jij wil. Met het gedacht dat hij ook wel zou kunnen kiezen in functie van wat ik wou zien. Projectie?

Hoe kan nu iets zo simpel zo ingewikkeld worden? Gewoon een film kiezen die ik leuk vond. Oké, ik ben misschien wel kieskeurig en vind meestal veel films gewoon niet goed — maar toch. Het ging niet om de film, maar het moment samen dat ik niet samen kon beleven, vermits ik me onbewust afvroeg wat hij zou willen dat ik kies. Maar ik kon niet samen beleven, vermits ik niet alleen kon beleven.

En toen zij hij; ‘Je weet het niet hé — je weet niet wat je wilt’

BAM

Hij had gelijk. Ik schaamde me en kroop helemaal naar binnen. Ik kon niets meer zeggen. Voelde me helemaal verdwijnen. Niemand had me ooit zo eerlijk gezegd wat hij of zij zag. Wat zo vanzelfsprekend was en wat ik helemaal niet doorhad.

Zo’n mensen in je leven zijn cadeaus! Ze reflecteren jouw pijn — jouw blokkades — … Ook zij waarvan je wenst dat je ze nooit had ontmoet. Waarvan je had gewenst dat ze uit jouw leven zouden gaan. Die verdwijnen geleidelijk aan, als je ziet wat ze je willen laten zien.

En dan komt de pijn. De pijn die je niet wou zien — die je zo lang verborgen hield.

Je kan jezelf die vraag vandaag de dag nog stellen.

Wat wil ik eigenlijk?

Wat verlang ik?

Durf naar dat verlangen te kijken.

Naar dat verlangen kijken, is terug naar jezelf keren. Naar je kern. Wie ben ik en wat ik wil?

Leren zien dat je eigenlijk altijd bent geweest en jouw verlangen er altijd mocht zijn — opent jouw wereld — opent jou!

Ik stel binnenkort een gratis platform samen van concrete handvatten, rituelen en reflecties om mee te creëren.

Wens je op de hoogte te blijven? Schrijf je dan hier onderaan in voor de nieuwsbrief.

Wil je in rust en vertrouwen ruimte maken voor jouw eigen stem, jouw creaties, jouw ritme?
Mijn traject Breathing Space is er om je daarin te begeleiden.

Heel veel liefs

Anand Jasjot