Tabula Rasa: De kunst van opnieuw beginnen na verlies

Het heeft me wat tijd gekost om te delen wat ik vandaag met jullie deel. Omdat het voelen van een extreem verlies ruimte en tijd vraagt. Een rouwproces is niet iets dat zomaar ergens begint en dan plots stopt. Het is zoals het leven — de natuur die niet in één rechte lijn beweegt, maar doorheen cycli gaat.

Vijf jaar geleden, tijdens covid, kwam ik mijn tweelingziel tegen. We spraken af door naar elkaar toe te fietsen en te vertrouwen dat we elkaar onderweg wel zouden tegenkomen. En zo geschiedde. We kwamen elkaar tegen, en het voelde als een weerzien, als een ‘eindelijk’ thuiskomen. Geen verwachtingen, geen oordeel, maar gewoon samen zijn in het hier en nu.

We zaten in ons eigen universum, waar tijd en ruimte verdwenen. We lagen daar in een open veld onder de zon, en wat later onder bomen. De aantrekkingskracht was groot en intens. We hadden allebei geen zin om de dag zonder elkaar te eindigen, dus besloten we de nacht onder de sterren door te brengen.

De dag nadien had ik het gevoel dat ik in een droom terecht was gekomen. Een gevoel van ‘too good to be true’, en dat gevoel bleef aan me kleven tot mijn tweelingziel vijf jaar later overleed. De ontmoeting was intens en kort, maar overtrof alle relaties die ik ooit had gehad. Er was niets dat ooit zo diep ging.

Na twee intense maanden scheidden onze paden, en brak mijn hart in immens veel stukken. Ik ging helemaal dood van verdriet. Alle pijnen die ik voorheen niet had aangekeken, kwamen allemaal naar boven. Ik ging door een intense en snelle transformatie.

Doorheen dit proces dacht ik dat ik gek werd en dat ik alles inbeeldde. Tegelijk had ik continu telepathisch contact en voelde ik alles op afstand. Het was ondraaglijk. Om hiermee om te gaan, ben ik hulp en ondersteuning gaan zoeken. Therapie alleen hielp niet meer. Ik moest iets doen met mijn lichaam.

En zo is uiteindelijk ‘Janus in Space’ ontstaan.

Het tweelingzielenproces heeft ervoor gezorgd dat ik een missie vond – mijn pad vond – of hoe je het ook wilt noemen – een richting die ik sinds kleins af aan zocht. Want sinds ik kind was, stelde ik me existentiële vragen. Ik begreep niet waarom ik hier op aarde was, wat het doel was,...

En dat is wat mijn tweelingziel me heeft laten zien.

Enkele weken geleden stierf mijn tweelingziel. Ik had op de dag van zijn overlijden luidop gezegd dat ik klaar was met heel het tweelingzielenproces, en via via kreeg ik een bericht met een reel waarin hij aan het dansen was. Ik zei: ‘hij is dood’, waarop die persoon tegen me zei: ‘wtf’? Ik zei dit op zo’n toon dat ik het zelf niet geloofde, tot het me enkele dagen later werd bevestigd.

Mijn wereld stortte volledig in. Volledig! Ik kon niet stoppen met huilen. En dat intense verdriet voelde ik een week voordien al. Ik werd al wenend wakker, voelde me extreem moe, maar dacht dat het wel zou liggen aan de hoeveelheid werk. Ik had vijf jaar gewacht op een mogelijke reünie en een toekomst waarin ik ons beide zag. Dat was mijn reden om verder te doen. Want de intensiteit die er was toen we elkaar ontmoetten, bleef gewoon voortbestaan. Zelfs zonder dat hij er fysiek was. Hij had me wakker gemaakt.

Na enkele dagen non-stop huilen, realiseerde ik me meer en meer dat deze energetische verbinding echt is. Ik wist dat altijd al, maar toen werd het bevestigd. Er was een reden voor dit hartverscheurend afscheid. Mijn focus moest opnieuw, en opnieuw, en opnieuw terug bij mezelf komen. Ik ervaarde opnieuw de leegte en daarbij ook weer alle dingen die bij een leven hier op aarde komen kijken. De mooie zaken, maar ook de absolute nonsens van het bestaan. Een gevoel van terug naar huis te willen keren, en niet hier te willen blijven.

Maar er is een reden waarom ik hier nog ben. En hoewel ik die reden soms zelf niet zie, word ik geleid en ondersteund. Dat wordt me via zoveel tekens en via mijn intuïtie steeds opnieuw bevestigd. En wat het ook mag zijn, hoe jij er nu tegenover kijkt: wat je voelt is waar. Je doet jezelf steeds pijn door het in twijfel te trekken, want je twijfelt aan jouw kracht, aan jouw waarheid, aan jouw bestaansrecht.

Een week vóór mijn tweelingziel stierf, stierf mijn grootmoeder. Ik voelde een verlossing, alsof ze eindelijk kon loslaten. En dat loslaten is belangrijk in de familielijn. Stoppen met sterk te zijn. Ik wist dat dit geen afscheid was, maar dat ze naar huis ging. Toch kan ik dat niet zo goed zien of voelen bij mijn tweelingziel. Het voelde alsof een stuk van mij was doodgegaan. Ik was verdrietig, teleurgesteld en boos dat ik hier nu alleen werd achtergelaten.

Via een medium kreeg ik op een andere manier contact met mijn tweelingziel, en dat bevestigde wat ik al lang wist. Het voelde nog steeds niet als een verlossing, maar ik was wel blij dat hij thuis was gekomen. Ik kreeg wel niet echt een antwoord op waarom ik hier nog ben,... maar als we de antwoorden op alles al zouden weten, zouden we hier ook niet meer zijn. In de dagen die volgden, werd het me steeds duidelijker. Alle antwoorden kwamen naar me toe. Meer en meer kon ik ook het goede hierin zien. De intensiteit was weg, wat maakte dat mijn hart enerzijds onder spanning stond — het was niet meer gewoon om zonder te leven — maar tegelijk kreeg het terug rust. Ik was niet meer bezig met de toekomst en wat mogelijk zou komen.

Alles viel nu echt terug in het ‘nu’. Iets waar ik al jaren mee bezig ben, maar waar het verlangen naar een fysieke reünie nog steeds bleef. Alles leek nu terug open te komen liggen.

Een tabula rasa.

Ik wist niet meer waar ik naartoe ging. Die leegte riep — en roept nog steeds — verdriet op, en tegelijk een bevrijding. Een bevrijding van verwachtingen en teleurstelling. Zodat ik helemaal hier en nu gewoon kan zijn.

Alles kwam terug. Alsof ik terug voelde hoe het was toen we elkaar ontmoetten. Al was het niet fysiek, maar in spirit. We kwamen terug samen.

Ik voelde mijn eigen ego weer wat meer sterven, waardoor ik opnieuw met minder oordeel naar mijn eigen creatieproces ging kijken en handelen. Mijn hart voelde steeds warmer en warmer worden. En hoewel ik soms nog diepbedroefd ben, voel ik me ook rustiger en meer gegrond.

Er is geen bevestiging meer nodig.

Ik ben altijd al geweest en zal altijd zijn.

Het traject ‘Breathing Space’, dat ik hiervoor heb ontworpen, helpt nu niet enkel en alleen de deelnemers, maar ook mezelf. Het laat me zien hoe waardevol dit proces was, en dat ik hiermee anderen kan ondersteunen.

Dat is de gift.

👉 Alle info over het traject Breathing Space vind je hier: traject

👉 Daarnaast geef ik ook individuele sessies voor tweelingzielen, meer info daarover vind je hier: sessie